Historia dzieli narody. Trumny Dmowskiego i Bandery utrudniają utworzenie mocnego sojuszu geopolitycznego (Międzymorza) niezbędnego dla przetrwania niepodległej Polski, Ukrainy, Litwy i innych narodów byłej I Rzeczpospolitej. Nie ma żadnego wyboru między Moskwą a Berlinem – to odwieczni partnerzy i sojusznicy przeciwko Polsce i państwom regionu. Oś Moskwa – Paryż – Berlin którą starają się wybudować rosyjscy dyplomaci to realne zagrożenie bezpieczeństwa państw Europy Środkowo-Wschodniej.
Szczucie Polaków na Ukraińców i Ukraińców na Polaków w ciągu ostatnich dwustu lat było głównym narzędziem rosyjskiej imperialnej polityki w Europie Środkowo-Wschodniej. Rosja dołożyła wszelkich starań, aby narody byłej I Rzeczypospolitej były rozdzielone kłótniami i sprzecznościami, aby narodowowyzwoleńcze ruchy Polaków, Litwinów i Ukraińców pod żadnym pozorem nie zjednoczyły się w walce z zaborcami.
PRZECZYTAJ:
Polska nie ma wyboru, musi budować Międzymorze, aby zachować niepodległość – dr Jacek Bartosiak
W przeddzień I wojny światowej carska Rosja postanowiła wykorzystać polskie atuty. Uzasadniając swoje pretensje terytorialne, eurazjatyckie „więzienie narodów” dążyło do zajęcia wszystkich polskich ziem na zachodzie. Aby wciągnąć Polaków w geopolityczne awantury Sankt Petersburga, rozpuścili pogłoski, jakoby car po wojnie miał przyznać Polsce autonomię w granicach imperium rosyjskiego.
Roman Dmowski, carski wiernopoddańczy poseł na sejm stał się ważnym instrumentem rosyjskiej dyplomacji. Błyskotliwy publicysta Dmowski, w odróżnieniu od rosyjskojęzycznego Piłsudskiego, pięknie władał językiem polskim i świetnie rozumiał psychikę przeciętnych Polaków. Jego teksty i przemowy były słodkie jak miód. Ale był w nich antypolski jad…
Dmowski był adwokatem „więzienia narodów” i działał w interesach imperialnej Rosji. Nastawiał Polaków przeciw Ukraińcom. Przeciwstawiał się zjednoczeniu narodów byłej I Rzeczpospolitej w walce przeciwko wspólnemu wrogowi. W swojej pracy „Kwestia ukraińska” bez uzasadnienia próbował przekonać Polaków, iż jakoby głównym zagrożeniem dla Polski nie była agresywna Rosja, a przymierze Niemiec z Ukrainą. I to po trzech rozbiorach Polski, inicjowanych właśnie przez Rosję w porozumieniu z Niemcami!
To znaczy, zamiast jednoczyć narody I Rzeczypospolitej do wspólnej walki przeciwko wspólnym wrogom – niemieckiemu i rosyjskiemu zaborcy, Dmowski stanął po stronie despotycznego „więzienia narodów”, które było głównym inicjatorem podziałów Polski!
PRZECZYTAJ:
Kiedy Polacy i Ukraińcy byli razem rosyjski car klęknął przed polskim królem
Polska jest silna tylko wtedy, kiedy gra ramie w ramie z Ukrainą
Według przyczynowo-skutkowego związku, Roman Dmowski wraz z narodowymi demokratami są odpowiedzialni za to, że zostawili na pastwę Rosji ponad milion Polaków na Wschodzie (Traktat ryski 1921 r.). Skutkiem tej polityki endeków stało się stalinowskie ludobójstwo Polaków na terenach I Rzeczypospolitej. W trakcie represji, Wielkiego Głodu na Ukrainie i Operacji Polskiej NKWD setki tysięcy Polaków było w najokrutniejszy sposób zamordowani przez stalinowców!
To właśnie prorosyjska polityka Dmowskiego i powstałej z jego inicjatywy endecji przeszkodziła Piłsudskiemu w stworzeniu silnego geopolitycznego sojuszu państw bałtycko-czarnomorsko-adriatyckiego międzymorza oraz stworzyła przesłanki dla polsko-ukraińskiego konfliktu na Kresach Południowo-Wschodnich.
PRZECZYTAJ:
Prorosyjska geopolityczna strategia Romana Dmowskiego to fałszywa koncepcja, która niesie poważne zagrożenie polskiej niepodległości i jej bezpieczeństwa. Trzeba raz na zawsze zdać sobie sprawę z tego, że geopolityczne interesy Rosji i Niemiec są identyczne. Nie ma żadnego wyboru między Moskwą a Berlinem – to odwieczni partnerzy i sojusznicy przeciwko Polsce, Litwie, Ukrainie i państwom regionu. Oś Moskwa – Paryż – Berlin którą starają się wybudować rosyjscy dyplomaci to realne zagrożenie bezpieczeństwa państw Europy Środkowo-Wschodniej.
PRZECZYTAJ:
Dmowskiego i Bandery nie da się wyrzucić z historii. Historii nie można zmienić, ale należy wyciągnąć z niej wnioski. Przeszłość nie powinna przeszkadzać przyszłości. Pamięć historyczna nie powinna generować nowych konfliktów. Polsce i Ukrainie konieczna jest współpraca a nie historyczne spory.
CZYTAJ WIĘCEJ W ARTYKULE „BAŁTYCKO-CZARNOMORSKA SZACHOWNICA” >>>
Włodzimierz Iszczuk, Jagiellonia.org
ZOBACZ TAKŻE:
Szokujący sondaż: Niemcy wspólnie z Francuzami i Włochami chcą wydać Polskę na rzeź Rosji
Wojna informacyjna. Kremlowski propagandzista Gerhard Schröder znowu wybiela Putina
Marian Panic: Deutsche Bank robi interesy z Putinem. Wzięli się za to amerykańscy śledczy
Dugin: Rosyjski car powinien stać się carem ogólnoeuropejskim [WIDEO]
Żyrinowski: Trzeba domagać się, aby Polska mówiła po rosyjsku (wideo)
Aleksandr Dugin: Na eurazjatyckim kontynencie dla Polski miejsca nie ma
Roman Dmowski był prorosyjskim działaczem, postulującym zjednoczenie wszystkich ziem polskich w ramach Imperium Rosyjskiego. Dmowski starał się przekonać Rosję o swej i Polaków lojalności do Imperium Rosyjskiego. Uczynił to, stając po stronie ruchu neoslawistycznego. Dmowski zaprezentował pogląd, że Rosja umożliwia polityczne zjednoczenie narodu polskiego zaznając jednocześnie, że „rozwiązanie kwestii polskiej leży w rękach Rosji”.
Wielu Polaków było zszokowanych jego postawą i prorosyjskim nastawieniem, co spowodowało, że wówczas z Ligi Narodowej odeszło około 20% członków, a wiele pobocznych organizacji zerwało z nią kontakty. W wyniku serii rozłamów w latach 1907–1911 endecja utraciła wpływ na młode pokolenie, jednak Dmowski zadecydował o utrzymaniu kursu pojednania z Rosją.
Bardzo dobrze przyjął deklarację złożoną 8 sierpnia 1914 roku w Dumie Państwowej przez swojego przyjaciela i posła Wiktora Jarońskiego, dotyczącą solidarności narodu polskiego z Rosją w jej walce z Niemcami. Napisał o niej później: „Nigdy w życiu żaden nasz krok polityczny tak mię nie ucieszył”.
Od wybuchu I wojny światowej konsekwentnie działał na rzecz Rosji, utworzył w Warszawie Komitet Narodowy Polski, stojący na gruncie manifestu wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa do Polaków z 14 sierpnia 1914. W odpowiedzi na deklarację wodza naczelnego wojsk rosyjskich wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa z 14 sierpnia 1914 roku, podpisał telegram dziękczynny, głoszący m.in., że krew synów Polski, przelana łącznie z krwią synów Rosyi w walce ze wspólnym wrogiem, stanie się największą rękojmią nowego życia w pokoju i przyjaźni dwóch narodów słowiańskich.
Dmowski nie ukrywał także sympatii do ruchu faszystowskiego w wywiadzie dla Gazety Warszawskiej w 1925 roku stwierdził: „Gdybyśmy byli podobni do dzisiejszych Włoch, gdybyśmy mieli taką organizację jak faszyzm, gdybyśmy wreszcie mieli Mussoliniego, największego niewątpliwie człowieka w dzisiejszej Europie, niczego więcej nie byłoby nam potrzeba”. Próbował naśladować faszyzm włoski tworząc Obóz Wielkiej Polski.
Gdyby Piłsudski poparł wizję Dmowskiego i sprzymierzył się z białymi Rosjanami, Polska nigdy nie uzyskałaby niepodległość, zamiast Polski na mapie świata byłby Kraj Przywiślański Imperium Rosyjskiego. Biała Rosja nie uznawała polskiej państwowości i tożsamości. Nie ma różnicy biała czy czerwona, ponieważ jakakolwiek (biała, czerwona, zielona, niebieska lub szaro-buro-malinowa) Rosja kiedyś, teraz i na zawsze była, jest i będzie wroga wobec Polski.
Taka polityka kontynuowana jest do dziś.
Historyczny spór Polski z Rosją to coś więcej niż tylko spór geopolityczny, to w istocie spór o charakter cywilizacyjny. Aleksander Dugin, jeden z liderów rosyjskiego ruchu faszystowskiego, nazywany ideologiem Putina, twierdzi: „Na eurazjatyckim kontynencie dla Polski miejsca nie ma. […] Rosja w swoim geopolitycznym oraz sakralno-geograficznym rozwoju nie jest zainteresowana istnieniem niepodległego państwa polskiego w żadnej postaci. Nie jest też zainteresowana istnieniem Ukrainy. Nie dlatego, że nie lubimy Polaków czy Ukraińców, ale dlatego, że takie są prawa geografii sakralnej i geopolityki”.
Rosja to przyjaciel polskich narodowców?
Jest jasne, że w przypadku zajęcia Polski przez Rosję to uczestnicy marszów niepodległości czy kibice pierwsi trafią – w najlepszym wypadku – do więzień, jako mogący stanowić zarzewie oporu. Stanowią oni bowiem najbardziej ideową część młodego pokolenia.
Wśród polskiej radykalnej prawicy widać wyraźne różnice, gdy chodzi o stosunek do Rosji pomiędzy prorosyjskimi liderami a antyrosyjskimi przeciętnymi zwolennikami. Tak jest zarówno w przypadku otwarcie prorosyjskiego Kongresu Nowej Prawicy Korwin-Mikkego, jak i przyjmujących, gdy chodzi o geopolitykę, korzystną z punktu widzenia Rosji linię liderów Ruchu Narodowego.
Tymczasem przeciętny uczestnik Marszu Niepodległości ma poglądy nie mniej antyrosyjskie jak „Gazeta Polska”. W czasie Euro 2012 kibice, których chcą wykorzystać jako swoje zaplecze RN i KNP, atakowali ostro kibiców tylko jednej z przybyłych na mistrzostwa drużyn – właśnie Rosji.
Przed patriotami, którym pokoleniowo i estetycznie blisko do narodowców, stoi wybór – albo antyrosyjski program nawiązujący do tradycji NSZ i Żołnierzy Wyklętych, albo prorosyjska linia nawiązująca do tradycji rodu Giertychów i „narodowców” kolaborujących z komunizmem.
W ostatnich tygodniach Rosja, jak się zdaje, postanowiła, nie pytając o zgodę samych liderów narodowców, przyspieszyć korzystny dla siebie scenariusz.
„Pozdro od Stiełkowa natowska ku…o” (zabrakło „r”) – taki napis, obok którego znalazł się znak Falangi, pojawił się na drzwiach naszego kolegi Samuela Pereiry. Wywołało to u niego niemałe zdziwienie, bo prawie nie pisał o Ukrainie.
Adresatem tej rosyjskiej akcji mieli być młodzi narodowcy. Samuel został wybrany tylko z jednego powodu: ze względu na imię. W rosyjskiej narracji celem akcji było skierowanie buntu młodych patriotów nie przeciwko postkomunie czy Tuskowi, lecz przeciw „Żydkom z NATO”.
Zapewne tę samą kalkę moskiewskie ambasady stosują w tym czasie w innych państwach regionu. Notabene „Żydek” został wyznaczony omyłkowo, bo Samuel akurat ma korzenie portugalskie, a w jego rodzinie tradycyjnie nadaje się dzieciom imiona starochrześcijańskie.
Młodzi narodowcy mieli poczuć jakąś identyfikację z tą akcją (radykalna, ryzykowna). A nasza redakcja miała z kolei zacząć ich oskarżać.
Nic z tego nie wyszło, nasza redakcja nie uwierzyła w winę Ruchu Narodowego czy jego sympatyków. A Tomasz Pałasz, lider Młodzieży Wszechpolskiej, stwierdził: „Zdecydowanie potępiam takie zachowanie. Ci sprawcy sami ujmują swojej godności, nie zasługują nawet na odrobinę uwagi. W żadnym wypadku nie można nazywać ich narodowcami. To akt absurdalnego wandalizmu”.
Agresja Putina pokazała, że rachuby Rosji, iż uda się z narodowców stworzyć siłę walczącą z obozem niepodległościowym, nie mniej od nich krytycznym wobec feministek czy gejowskiej ideologii, ale widzącym miejsce Polski w NATO, a kulturowo po stronie zachodniej cywilizacji chrześcijańskiej, wyraźnie zawiodły.
Piotr Lisiewicz, Niezalezna.pl
Mam 62 lata, od 2000 roku, z 6-letnią przerwą mieszkam na emigracji (Islandia i UK). W tym roku przeczytałem „dwie drogi” Jasienicy pod wpływem wykładu(?) G.Brauna o powstaniu styczniowym. Z przerażeniem stwierdziłem, że nie wiedziałem nic o istnieniu Bobrowskiego, i prawdziwych motywach powstania. Ale mało tego – moja najbliższa rodzina też na podobnym do mojego poziomie świadomości politycznej. Stwierdzam, że nie jest to przypadek, ale świadome działanie ludzi odpowiedzialnych za przyszłość narodu. Dla przykładu G. Braun nie wspomina o Bobrowskim ani słowem. Podobnie jak „lekcje polskiej historii” zarówno w PRL jak i w RP3. Mniemam, że i RP2 było tak samo.
Uczepiłem się tego Bobrowskiego bo jego osoba jest probierzem tego co Polak wie/nie wie o powstaniu. A co do Dmowskiego i narodowców- mam przekonanie, że polski nacjonalizm uniemożliwia Polakom odegrać swoją geopolityczną rolę. To tak jakby mieszkańcy Warszawy woleli mazurzyć niż używać języka literackiego.
Anachronizm! Ponad 100 lat temu to było trafne, bo wtedy Niemcy i Rosja były konkurencyjnymi wrogami Polski. Teraz jest inaczej,
Niemcy i Rosja są kooperacyjnymi wrogami Polski. Kto w Polsce jest pro-rosyjski, tym samym jest pro-niemiecki – i odwrotnie. A jeśli jest ktoś, o kim to wydaje się być nieprawdą, to takiemu komuś należy się BARDZO podejrzliwie przyglądać, zapewne jest agentem wpływu Berlina albo Moskwy, albo może obu tych stolic.