Władimir Żyrinowski: Wszystkie problemy wojny i pokoju, a dzisiaj są one związane z Ukrainą, będzie rozstrzygać jeden człowiek – głowa państwa rosyjskiego. Tak było w wypadku I wojny światowej, gdy ostateczną decyzję podjął car Mikołaj II, i tak było w wypadku II wojny światowej, kiedy to wszystkie słuszne i ostateczne decyzje podejmował Stalin. Tak jest i teraz. III wojna światowa – to najważniejsza decyzja. Jestem przekonany, że została już podjęta.

„Polityka Rosji pozostaje bez zmian. Zmieniały się i nadal będą się zmieniać rosyjskie metody i taktyka, jednak główny cel polityki rosyjskiej – podbój świata i rządzenie nim – jest i pozostanie bez zmian” – powiedział kiedyś niemiecki filozof Karol Marks. Dzisiaj te słowa są aktualne jak nigdy dotąd.

W drugiej połowie XX wieku Rosja dążyła do przejęcia kontroli nad całym kontynentem eurazjatyckim. Innymi słowy parła ku światowej dominacji. Konflikty na peryferiach Eurazji (Wietnam, Korea, Afganistan) świadczą o tym, że gdyby nie starania Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników w rejonach Oceanu Atlantyckiego i Spokojnego, Moskwa mogłaby ten cel osiągnąć. Jeśliby udało jej się ten ponury scenariusz zrealizować, świat byłby zupełnie inny.

Kreml wściekle nienawidzi Ameryki, która po II wojnie światowej nie pozwoliła stalinowcom podbić całej Europy, stała się lokomotywą NATO i nadal jest gwarantem wolności i suwerenności narodów europejskich. Właśnie dlatego Rosjanie tak namiętnie wspierają nastroje antyamerykańskie na całej kuli ziemskiej.

WOJNY I KONFLIKTY ZBROJNE Z UDZIAŁEM ROSJI (1905–2017)

  • Wojna rosyjsko-japońska (1904–1905)

Wojna pomiędzy Imperium Rosyjskim a Cesarstwem Japonii, toczona w okresie od 8 lutego 1904 do 5 września 1905 na Dalekim Wschodzie, zakończona traktatem z Portsmouth (5 września 1905) i zwycięstwem Japonii.

  • I wojna światowa (1914–1918)

Największy konflikt zbrojny w Europie od czasu wojen napoleońskich. Wojna zakończyła się klęską państw centralnych, likwidacją mocarstw Świętego Przymierza oraz powstaniem w Europie Środkowej i Południowej licznych państw narodowych. Była też jedną z głównych przyczyn rewolucji lutowej i rewolucji październikowej w Rosji.

  • Wojna ukraińsko-bolszewicka (1917–1921)

wojna o niezależność Ukraińskiej Republiki Ludowej od Rosji bolszewickiej i sił Białej Rosji, tocząca się w kilku fazach od grudnia 1917 do końca listopada 1921.Wojna zakończyła się porażką wojsk ukraińskich.

  • Wojna polsko-bolszewicka (1919–1921)

Wojna pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą Polską (II RP) a bolszewicką Rosją. Trwała w latach 1919–1920, a jej najważniejszymi epizodami militarnymi były: wyprawa kijowska, Bitwa Warszawska, kontruderzenie znad Wieprza, bitwa pod Komarowem i bitwa nad Niemnem.

  • Konflikt o Kolej Wschodniochińską (1929)

Przygraniczne działania wojenne w Mandżurii Północnej w 1929 roku pomiędzy Chinami i ZSRR.

  • Chińska wojna domowa (1929–1941)

Wojna domowa między chińskimi komunistami i nacjonalistami z Kuomintangu. Kierownictwo radzieckiej Rosji prowadziło dwutorową politykę wspierania zarówno nacjonalistów jak i nowo powstałej Komunistycznej Partii Chin.

  • Hiszpańska wojna domowa (1936–1939)

Wojna domowa pomiędzy rządem Republiki Hiszpańskiej a prawicową opozycją, która toczyła się w Hiszpanii w latach 1936–1939. Nacjonalistów wspierały bezpośrednio oddziały wojskowe przysłane przez faszystowskie Włochy i nazistowskie Niemcy, siły rządowe mogły liczyć na zagranicznych ochotników oraz bolszewickiej Rosji, Brazylii, Francji i Meksyku.

  • Agresja ZSRR na Polskę (1939)

Zbrojna napaść dokonana 17 września 1939 przez ZSRR na Polskę, będącą od 1 września 1939 w stanie wojny z III Rzeszą, element działań wojennych kampanii wrześniowej – pierwszej kampanii II wojny światowej.

  • Wojna zimowa (wojna radziecko-fińska 1939–1940)

Konflikt zbrojny pomiędzy ZSRR a Finlandią, toczący się w okresie od 30 listopada 1939 do 13 marca 1940 roku (104 dni).

  • II wojna światowa (1939–1945)

Największa wojna światowa w historii, trwająca od 1 września 1939 do 2 września 1945 (w Europie do 8 maja 1945), jej teatr działań wojennych objął prawie całą Europę, wschodnią i południowo-wschodnią Azję, północną Afrykę, część Bliskiego Wschodu i wszystkie oceany.

  • Chińska wojna domowa (1945–1949)

Wojna wkroczyła w decydującą fazę po zakończeniu II wojny światowej i kapitulacji Japonii latem 1945 roku. Komuniści stopniowo zdobyli przewagę i 1 października 1949 roku Mao Zedong proklamował w Pekinie powstanie Chińskiej Republiki Ludowej.

  • Wojna koreańska (1950–1953)

Wojna tocząca się w latach 1950–1953 na terytorium Półwyspu Koreańskiego między komunistycznymi siłami KRLD (północnokoreańskimi) i wspierającymi je wojskami Chin i Rosji, a siłami ONZ (głównie amerykańskimi) wspierającymi wojska Republiki Korei (południowokoreańskie).

  • Powstanie węgierskie (1956)

Powstanie, wybuchło 23 października 1956 i trwało do 10 listopada 1956, kiedy to zostało ostatecznie stłumione przez zbrojną interwencję Armii Radzieckiej.

  • Konflikt laotański (1960—1973)

Długotrwała wojna domowa w Laosie. Wojna rozegrała się pomiędzy partyzantką Pathet Lao a rządem królewskim. Obie strony zostało poparte przez sąsiednie państwa, w tym ZSRS.

  • Kryzys kubański (1962)

Kryzys polityczny między dwoma supermocarstwami dysponującymi bronią atomową – ZSRR i USA, który miał miejsce między 16 a 28 października 1962 na Kubie. Był spowodowany tajnym rozmieszczeniem przez ZSRR na Kubie pocisków balistycznych średniego zasięgu, bezpośrednio zagrażających terytorium USA. Wcześniej, tj. na przełomie lat 1959-1960 USA rozmieściły rakietowe pociski balistyczne na terytorium Wielkiej Brytanii, Włoch i Turcji. Był to największy kryzys w historii powojennego świata.

  • Wojna domowa w Jemenie Północnym (1962–1970)

Wojna domowa pomiędzy zwolennikami obalonej monarchii, wspartymi przez Arabię Saudyjską (a pośrednio przez Wielką Brytanię i Jordanię), a republikanami mającymi poparcie Egiptu i ZSRR.

  • Wojna algierska (1954–1964)

Wojna o niepodległość, trwający w latach 1954-62 konflikt zbrojny pomiędzy Francją a algierskim Frontem Wyzwolenia Narodowego.

  • Praska Wiosna (1968)

Okres politycznej liberalizacji w Czechosłowacji w roku 1968, trwającej od 5 stycznia do momentu, gdy ZSRR i inni członkowie Układu Warszawskiego (Polska, Węgry, NRD i Bułgaria) dokonali inwazji w nocy 20 sierpnia na 21 sierpnia tego roku.

  • Wojna o niepodległość Bangladeszu (1971)

Wojna narodowowyzwoleńcza toczona przez Bengalczyków zamieszkujących Pakistan Wschodni przeciwko Pakistanowi Zachodniemu, trwająca od 26 marca do 16 grudnia 1971 roku. Bengalscy powstańcy byli wspierani przez Indie, co doprowadziło do wybuchu trzeciej wojny indyjsko-pakistańskiej.

  • Wojna indyjsko-pakistańska (1971)

Wojna pomiędzy Indiami a Pakistanem, trwająca od 3 do 16 grudnia 1971 roku.

  • Konflikt nad Ussuri (1969)

Zbrojny konflikt radziecko-chiński, który miał miejsce w 1969 roku.

  • Wojna wietnamska (1957–1975)

W konflikt zaangażowane były z jednej strony komunistyczna Demokratyczna Republika Wietnamu (Wietnam Północny, wspierany przez inne kraje socjalistyczne, gł. Związek Radziecki oraz Chiny) i kontrolowane przez to państwo organizacje komunistyczne w Wietnamie Południowym, Laosie i Kambodży, a z drugiej strony Republika Wietnamu wraz z międzynarodową koalicją obejmującą Stany Zjednoczone i ich sojuszników – Koreę Południową, Tajlandię, Australię, Nową Zelandię i Filipiny. Wbrew ich woli stronami konfliktu były również Kambodża i Laos.

  • Wojna domowa w Angoli (1975–2002)

Konflikt trwający z przerwami od 1975 do 2002 w Angoli, zakończony zwycięstwem rządu Ludowego Ruchu Wyzwolenia Angoli (MPLA). Z wojskami rządowymi starły grupy partyzanckie – Narodowy Związek na rzecz Całkowitego Wyzwolenia Angoli (UNITA) i Narodowy Front Wyzwolenia Angoli (FNLA) a także regularna armia RPA i Zairu.

  • Wojna w Ogadenie (1977–1978)

Konwencjonalny konflikt zbrojny stoczony pomiędzy wojskami Somalii i Etiopii w latach 1977-1978 o etiopską prowincję Ogaden. Wojna ta stanowi doskonałą ilustrację kruchych sojuszów okresu zimnej wojny: Związek Radziecki przestał dostarczać pomoc Somalii i poparł Etiopię, która poprzednio była bliskim sojusznikiem Stanów Zjednoczonych, co spowodowało, że USA zaczęły wspierać Somalię. Wojna dobiegła kresu wraz z wycofaniem się wojsk somalijskich z Ogadenu i zawarciem zawieszenia broni.

  • Czadyjsko-libijski konflikt (1978–1987)

 

  • Gwinea, Etiopia, Zair, Libia, Mozambik (wojna domowa 1967, 1969, 1975-1991)

 

  • Wojna sześciodniowa (1967)

Wojna izraelsko-arabska stoczona pomiędzy Izraelem a Egiptem, Jordanią i Syrią w 1967 roku. Realizując plany zniszczenia Izraela, Syria sprzymierzyła się ze ZSRR i zaczęła wspierać napady fedainów na Izrael. W wojnę zaangażowały się także inne arabskie państwa: Irak, Arabia Saudyjska, Kuwejt i Algieria.

  • Wojna domowa w Kambodży (1970)

konflikt na terenie Kambodży toczący się w latach 1970–1975 pomiędzy Zjednoczonym Frontem Narodowym Kambodży, Wietnamem Północnym i Wietkongiem (ugrupowania wietnamskie prowadziły odrębną kampanie a od 1974 roku walczyły również z khmerską opozycją) a Republiką Khmerów wspieraną przez Stany Zjednoczone i Wietnam Południowy.

  • Wojna Jom Kippur (1973)

Wojna Izraela z koalicją Egiptu i Syrii w 1973 roku, trwająca od 6 do 26 października. Wojna rozpoczęła się w dniu żydowskiego święta Jom Kippur, od zaskakującego uderzenia połączonych sił Egiptu i Syrii. Najechały one półwysep Synaj i Wzgórza Golan, które pozostawały pod kontrolą Izraela od czasu wojny sześciodniowej w 1967 roku.

  • Radziecka interwencja w Afganistanie (1979–1989)

Inwazja ZSRR na Afganistan rozpoczęła się w nocy z 24 na 25 grudnia 1979 r., gdy stutysięczna armia radziecka przekroczyła granicę kraju, i trwała do 15 lutego 1989 r., nabierając w międzyczasie charakteru regularnej wojny. Rosjanie wkroczyli do Afganistanu, by wesprzeć tamtejszy komunistyczny rząd w walce z coraz liczniejszymi siłami partyzantów, zwanych mudżahedinami.

  • Wojna libańska (1982–1985)

Wojna rozpoczęła się 6 czerwca 1982 roku, od izraelskiej inwazji na południowy Liban. Rząd Izraela jako usprawiedliwienie agresji przedstawił ją jako odwet za nieudany zamach na izraelskiego ambasadora Szlomo Argowa w Londynie (4 czerwca 1982). Zamach przeprowadziła Organizacja Abu Nidala z Libanu.

  • Wojna w Chorwacji (1991–1995)

Wojna pomiędzy armią chorwacką i Armią Republiki Serbskiej Krajiny, która była wspierana przez Jugosłowiańską Armię Ludową (JNA). Do walk pomiędzy armią jugosłowiańską a jednostkami chorwackimi doszło również na południu kraju – od października 1991 do maja 1992 trwała blokada i ostrzał Dubrownika przez JNA. Określana bywa także jako agresja Serbii i Czarnogóry na Chorwację.

  • Wojna w Bośni i Hercegowinie (1992–1995)

Wojna domowa, która była najbardziej krwawym konfliktem w Europie od zakończenia II wojny światowej. Stronami konfliktu byli walczący o autonomię bośniaccy Serbowie oraz władze Bośni i Hercegowiny, na której terenie toczyły się główne walki, wraz ze skonfederowanymi z nimi od pewnego momentu Chorwatami.

  • Wojna o Górski Karabach (1987–1994)

Zbrojny konflikt etniczno-terytorialny między Azerbejdżanem i Armenią, jeden z najpoważniejszych konfliktów o tym charakterze rozgrywający się na obszarze postradzieckim po upadku ZSRR.

  • Konflikt naddniestrzański (1992)

Starcia zbrojne na terytorium Republiki Mołdowy (Mołdawia) w latach 1991–1992 pomiędzy separatystami naddniestrzańskimi, popieranymi przez Rosję, a oddziałami mołdowskimi.

  • Wojna domowa w Tadżykistanie (1992–1997)

Konflikt zbrojny w latach 1992-1997 na terytorium Tadżykistanu pomiędzy ugrupowaniami opozycyjnymi (w tym islamistycznymi) a władzami Tadżykistanu.

  • Wojna w Osetii Południowej (1991–1992)

Konflikt zbrojny w latach 1991–1992 na terytorium Osetii Południowej pomiędzy siłami zbrojnymi Gruzji a uzbrojonymi oddziałami nieregularnymi złożonymi z mieszkańców Osetii Południowej oraz wspierającymi ich oddziałami przybyłymi z sąsiedniej Osetii Północnej i z Rosji.

  • Wojna w Abchazji (1992–1993)

konflikt wewnętrzny w Gruzji w latach 1992-1993. Jego przyczyną były abchaskie dążenia do niepodległości (a zatem odłączenia się od państwa gruzińskiego), odrzucane przez władze niepodległej Gruzji, broniące integralności terytorialnej kraju. Po stronie abchaskiej w wojnie walczyli ochotnicy przybyli z Kaukazu Północnego, przede wszystkim czeczeńscy, inguscy i kabardyjscy. Formalnie neutralna Rosja zaopatrywała siły abchaskie w sprzęt wojskowy lub wspierała je zupełnie jawnie — siły rosyjskie wzięły udział m.in. w oblężeniu Suchumi w 1993.

  • I wojna czeczeńska (1994–1996)

Konflikt zbrojny pomiędzy Czeczeńską Republiką Iczkerii i rosyjskimi wojskami federalnymi, datowany na okres od 11 grudnia 1994 roku do 31 sierpnia 1996 roku.

  • II wojna czeczeńska (1999–2009)

Konflikt zbrojny prowadzony od 11 października 1999 do 15 kwietnia 2009 roku między Federacją Rosyjską a Czeczeńską Republiką Iczkerii. Wojna składała się z dwóch faz: pierwszej trwającej od października 1999 do kwietnia 2000, mającej charakter wojny regularnej, oraz drugiej trwającej od kwietnia 2000 do kwietnia 2009 r. mającej znamiona walki partyzanckiej.

  • Rosyjsko-gruzińska wojna (2008)

Po czterech latach przywódcy Rosji przyznali się, że zaplanowali wojnę z Gruzją. Co więcej, ze słów Władimira Putina wynika, że tę wojnę sprowokowali. Dzięki wewnętrznej rozgrywce w moskiewskiej elicie na jaw wychodzą kulisy przygotowań do wojny oraz kluczowych, pierwszych dni konfliktu w sierpniu 2008.

  • Wojna domowa w Syrii (trwająca od 2011)

Trwająca od 2011 wojna domowa między siłami wiernymi prezydentowi Baszszarowi al-Asadowi a zbrojną opozycją.

  • Rosyjsko-ukraińska wojna (trwa od kwietnia 2014 roku)

Wojna hybrydowa na terenie obwodu donieckiego i ługańskiego Ukrainy, rozpoczęta w kwietniu 2014. Zbrojne wystąpienie separatystów (wspieranych przez rosyjską armię i siły specjalne) dążących do oderwania tego terytorium od Ukrainy było poprzedzone przez marcowe wystąpienia prorosyjskie i kryzys krymski, które nastąpiły po rewolucji Euromajdanu.

*     *     *

Zaraz po II wojnie światowej Kreml opracowywał plan zajęcia całej Europy. Stalinowcy mieli nadzieję, że wkrótce będą mogli obmyć buty w wodach Atlantyku. Lecz NATO na czele z USA nie pozwoliły Moskwie opanować bezbronnej powojennej Europy.

Klęska w zimnej wojnie zawiesiła rosyjską ekspansję na Zachód. Właśnie dlatego pułkownik KGB Władimir Putin uważa rozpad Związku Sowieckiego za „największą katastrofę geopolityczną XX wieku”. Przez 25 lat od upadku komunistycznego imperium spadkobiercy KGB w Rosji przygotowywali się do zemsty na znienawidzonych Stanach Zjednoczonych.

Wojna Kremla przeciwko Zachodowi trwa w najlepsze. Moskwa kontynuowała tajną wojnę przeciwko Zachodowi. Udział w globalnej gospodarce stworzył Rosji możliwość psucia Europy od wewnątrz. Czekiści dokładali wszelkich starań, żeby Europa stała się bezzębna, bierna i ospała. Korzystając z zachodniej otwartości, Gazprom przekupił całą grupę czołowych ekspertów, przedsiębiorców i polityków europejskich.

Moskwa chce obalić światowy porządek i gwałci wszelkie normy prawa międzynarodowego. Agresja wobec Ukrainy to przede wszystkim wojna barbarzyńskiego, eurazjatyckiego despotyzmu przeciwko całej cywilizacji europejskiej. W Donbasie Putin walczy nie przeciwko Ukrainie, lecz przeciwko całej Europie. To wojna cywilizacyjna. Wojna egzystencjalna. Wojna z europejskimi i polskimi wartościami. Wojna przeciwko godności i wolności. Jeśli światowa społeczność nie potrafi powstrzymać Putina na Ukrainie, to w perspektywie krótkoterminowej wojna hybrydowa zapuka do drzwi wszystkich Europejczyków. W pierwszej kolejności dotyczy to Polaków i narodów bałtyckich. Kreml przygotowuje wojsko do wielkiej wojny. Dziś jest to oczywiste jak nigdy dotąd.

Putin zrzucił maskę demokraty. Już nie ukrywa swoich agresywnych planów i otwarcie, wprost przed kamerami telewizji Russia Today, wyraża oburzenie najmniejszymi próbami ukrócenia rosyjskiej agresji. Strasznie go irytuje pragnienie bloku euroatlantyckiego „zachowania ładu międzynarodowego, stworzonego w ostatnich dekadach po upadku Związku Sowieckiego”. Gospodarz Kremla otwarcie deklaruje, że „Rosja nigdy się nie zgodzi z istniejącym porządkiem świata”.

Kremlowskiego dyktatora drażni sam fakt, że ktoś uniemożliwia rosyjską ekspansję na Zachód. Mówi o tym otwarcie. Na przykład 26 stycznia 2015 roku na spotkaniu ze studentami w Sankt Petersburgu stwierdził, że ukraińska armia jest „legionem NATO”, który stara się „geopolitycznie powstrzymać Rosję”. Freudowska pomyłka w wypowiedzi Putina wyraźnie wskazuje na jego intencje i plany. Oburzenie faktem, że ktoś stara się „geopolitycznie powstrzymać Rosję”, świadczy o tym, że Moskwa szykuje się do ekspansji w kierunku zachodnim, że celem Kremla jest pełzająca agresja w Europie. Ów cel dla rosyjskiego lidera jest na tyle oczywisty, że otwarcie wyraża poirytowanie faktem, iż suwerenne państwa NATO i USA przeszkadzają Rosji we wdrożeniu agresywnej polityki. Putin mówił o geopolitycznym powstrzymaniu Rosji, tak jakby nie zdawał sobie sprawy z absurdalności swoich roszczeń. W jego rozumieniu agresywna, ekspansjonistyczna polityka Rosji jest normą. Strasznie go irytują wszelkie próby powstrzymania rosyjskiej ekspansji.

Kreml dojrzał do konfliktu globalnego i grozi NATO wojną. Liczy, że państwa członkowskie Sojuszu Północnoatlantyckiego, obawiając się ataku nuklearnego, nie odważą się przeciwstawić rosyjskiej agresji w Europie Środkowo-Wschodniej.

Agresywna polityka Rosji doprowadziła świat na skraj przepaści. Moskwa z maniakalnym uporem stara się zburzyć powojenny system globalnego bezpieczeństwa, podważyć jedność bloku euroatlantyckiego, odzyskać kontrolę nad krajami byłego obozu socjalistycznego i realizować strategię podboju Europy. Jeden z najbliższych współpracowników Putina, sekretarz Rady Bezpieczeństwa FR Nikołaj Patruszew 2 stycznia 2016 roku w wywiadzie udzielonym „Gazecie Rosyjskiej” zagroził: „Doprowadzimy do wojny w Europie Środkowo-Wschodniej”. Oświadczył też, że wojska rosyjskie przeprowadzą inwazję na państwa bałtyckie. „Zajmiemy je całkowicie, szybko i bez żadnych strat” – zapowiedział.

Gdyby nie rewolucja godności i zacięty opór Ukraińców w Donbasie, »uprzejme zielone ludziki« w najbliższej przyszłości pojawiłyby się na ulicach miast Europy Środkowo-Wschodniej. Na wschodzie Ukrainy trwa wojna o przyszłość cywilizacji europejskiej.

Jagiellonia.org